W rocznicę śmierci Juliusa Evoli

     

    Julius Evola (ur. 19 maja 1898 w Rzymie, zm. 11 czerwca 1974 w Rzymie) - włoski baron, filozof, myśliciel, współtwórca tradycjonalizmu integralnego, także poeta i malarz. O jego dzieciństwie wiadomo niewiele. Podczas I wojny światowej, w wieku dziewiętnastu lat Evola wstąpił do wojska jako porucznik artylerii górskiej i walczył przeciwko Austriakom w okopach Carso. Po wojnie studiował na Wydziale Inżynierii Uniwersytetu Rzymskiego, zrezygnował jednak z dyplomu „przez wzgardę dla tytułów akademickich”. Tworzył obrazy, wiersze, poematy i artykuły, w tym jeden z najważniejszych - Arte astratta („Sztuka abstrakcyjna”, 1920); współcześnie Evola uznawany jest za głównego przedstawiciela włoskiego dadaizmu. Owa artystyczna awangarda była wyrazem buntu i wyzwolenia; swą rolę spełniła w 1921, gdy Evola odciął się od dadaizmu i sztuki, poświęcając się studiom filozoficznym. Jego głównymi inspiracją w tym okresie była twórczość Fryderyka Nietzschego, Carlo Michelstaedtera i Otto Weiningera.
Evola nawiązał również kontakt z kręgami ezoterycznymi – m.in. z masonem rytu szkockiego i przywódcą włoskiego neopitagoreizmu Arturo Reghinim; współpracował z pismami Ignis, Atanór, Bilychnis, Ur i Krur, wokół których około 1926 powstała Grupa UR „dążąca do nadania wysokiej wartości kulturze hermetycznej i ezoterycznej”.
   W związku z brakiem akceptacji Evoli dla masonerii, w 1929 nastąpił w niej rozłam. W tym okresie powstały Saggi sull’idealismo magico („Rozważania o idealizmie magicznym”, 1925), L’uomo come potenza („Człowiek jako moc”, 1926), Teoria dell’individuo assoluto („Teoria jednostki absolutnej”, 1927), Imperialismo pagano („Imperializm pogański”, 1928) oraz Fenomenologia dell’individuo assoluto (1930).
Pod koniec lat 20. Evola współpracował z pismem Regime Fascista, gdzie postulował m.in. o walkę z chrześcijaństwem i powrót Włoch do pogańskiej tradycji rzymskiej. Na łamach pisma krytykował podpisanie traktatów laterańskich. W okresie późniejszym odciął się od młodzieńczej idei "imperializmu pogańskiego", krytykując współczesny "poganizm" i uznając wartość średniowiecznego katolicyzmu. Tradycjonalistyczny światopogląd Evoli kształtował się w oparciu o myśl R. Guénona. W 1930 Evola utworzył tradycjonalistyczne pismo La Torre („Wieża”) adresowane „do tych nielicznych, którzy są jeszcze zdolni do buntu przeciw współczesnej cywilizacji, przeciw dominacji czynnika ekonomicznego i materialistycznego”. W 1934 powstała praca Rivolta contro il mondo moderno („Rewolta przeciw współczesnemu światu”, 1934) prezentująca integralny światopogląd tradycjonalistyczny i będąca kluczem do zrozumienia myśli Evoli.