
20 września 1942 r.
formalnie powstały
Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) – polska polityczno-wojskowa organizacja konspiracyjna skupiająca do 100 tys. osób.
Tego
dnia został wydany przez pierwszego komendanta głównego NSZ, płk.
Ignacego Oziewicza ps. „Czesław”, rozkaz nr 1/42, w którym zawiadamiał o
objęciu powyższej funkcji. Faktycznie proces formowania NSZ rozpoczął
się od lipca 1942 r., kiedy nastąpił rozłam w Narodowej Organizacji Wojskowej i Stronnictwie Narodowym na tle scalenia NOW z Armią Krajową. NSZ zostały utworzone w wyniku
połączenia Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy i części NOW, która
nie podporządkowała się umowie scaleniowej z AK. Ponadto w skład NSZ
weszło także szereg mniejszych organizacji o charakterze narodowym, jak:
Narodowo-Ludowa Organizacja Wojskowa, Polski Obóz
Narodowo-Syndykalistyczny, Zakon Odrodzenia Polski, Zbrojne Pogotowie
Narodu, Legion Unii Narodów Słowiańskich, Narodowa Konspiracja
Niepodległości oraz częściowo: Konfederacja Zbrojna, Organizacja
Wojskowa „Wilki”, Bojowa Organizacja „Wschód”, Polska Organizacja
Zbrojna, Polskie Wojska Unijne, Korpus Obrońców Polski, Załoga
Partyzantów Wojskowych, Związek Kobiet Czynu, Młody Nurt. Do NSZ
przeszła również część lokalnych struktur AK, zwłaszcza na północnym
Mazowszu i w Białostockiem. Z AK pochodziła też część wyższej kadry
oficerskiej NSZ, np. kolejni komendanci główni NSZ płk dypl. Tadeusz
Kurcyusz ps. „Żegota”, „Morski” i mjr/płk NSZ Stanisław
Nakoniecznikow-Klukowski (Nakoniecznikoff-Klukowski) ps. „Kmicic”.